Müzik somut olmayan ulusal mirasın önemli bir unsurudur. Müzik eserleri de dâhil olmak üzere belirli kültürel miras varlıkları, tek bir ulusa devredilemez. Bu eserler, karmaşık kökenleri veya evrensel değerleri nedeniyle, dünya mirasının bir parçasıdır. Örneğin resmi marşlar, özel yasal korumaya tabidir. Bir devletin sosyo-kültürel yapısını çözümlemede dili, bayrağı, başkenti gibi ulusal marşları da belirleyici bir unsurdur. Ulusal marşların amacının, eski uygarlıklarda savaşta karşı tarafı etkilemek ve psikolojik olarak bozmak olduğu bilinir. Ulusal marşlarda “halk” ya da “ulus” kavramı toplumdan topluma sosyokültürel açıdan farklılık gösterir. Bu da ülkelerin kendi gerçekliğinden kaynaklanır. Örneğin ada ülkelerinde, Japonya, Avustralya, İngiltere toplumlarında, ulus kavramı “Biz bir ulusuz”, “Tanrı’nın kullarıyız” gibi tek bir tanımla ifade edilir. Emil Bohn’a göre, ulusal marşların anavatanı Avrupa’nın kuzeyinde bulunan Germen kökenli halklardır. Marş sözleri açısından en eski ulusal marş Japon Milli Marşı olan “Kimigayo” dur. Ulusal refahı ve ebedi barış arzusunu dile getirmektedir. 10. yüzyıldan kalma bu marşın sözleri destansı bir özellik içerir. En eski milli marşlardan bir diğeri de İngiltere’de 18. yüzyılın ortalarından beri kraliyet törenlerinde söylenen ve ulusal marş olarak kullanılan “God Save The Queen” (Tanrı Kraliçeyi Korusun)’dir (Yener ve Duran, 2011).
Sayı: İktisat ve Toplum Dergisi 155Sayfa Aralığı: 101-111
Bir cevap yazın